Jedan od ponajboljih antiratnih romana svih vremena, Klaonica 5 Kurta
Vonneguta koristi stvaran događaj iz autorova života – bombardiranje Dresdena, koje je
Vonnegut kao ratni zarobljenik doživio i preživio upravo zahvaljujući klaonici iz naslova
– kako bi stvorio začudnu mrežu međusobnih odnosa i prikazao sav užas ratovanja.
Ispripovijedan varljivo jednostavnim stilom kratkih rečenica, roman svoju složenost
izgrađuje u nelinearnom nizanju epizoda, koja vrhunce radnje, uključujući tu i smrt
glavnog junaka, prikazuje već u prvih nekoliko stranica. Upravo je ta strukturalna
složenost, koja balansira između autobiografskog i fantastičkog, ono što izdvaja
Vonnegutov stil i čini ga prepoznatljivim.
No Vonnegut nije samo vrhunski stilist: duboki humanizam koji prožima njegova
djela, kombiniran s preciznom i dubokom karakterizacijom, njegove likove postavlja u
položaj koji nadilazi njihovu neospornu simboličku vrijednost. Osim društvene, ovaj nam
roman tako pruža i profinjenu psihološku sliku katastrofalnih posljedica ratnih razaranja,
istovremeno razotkrivajući i šire stanje ljudskog duha, njegovu imanentnu osamljenost i
sveprisutnu potrebu za povezivanjem. U tom smislu, ovaj roman, jedno od ključnih djela
američke i svjetske književnosti, jedinstven je kao pojava, te je utjecao na toliko brojne
književnike koji su stvarali nakon njega da ih je naprosto nemoguće nabrojiti.